بسمک یا عالم الغیب و الشهادة
************************
در ادامه ی مبحث قبلی می گوییم:
وقتی از کره ی خاک و ارض ب بالا برویم، اولین کره ای ک می بینیم ک نورانی است و طلوع و غروب دارد و آمد و شد و ب تعبیر قرآن اختلاف الّیل و النّهار» دارد؛ کره ی ماه است.
و بعد از کره ی ماه، 7 ستاره ی سیار را می بینیم:
در فلک، هفت کوکب سیّار
آفریده خدای عزّ و جلّ
قمر است و عطارد و زهره
شمس و مریخ و مشتری و زحل
این سیاره ها هم در محیط زمین در گردشند.
قمر اثرات زیادی بر ارض و زمین دارد.
هر کدام از این سیّاره ها در یک مداری ب ظاهر دور زمین در حرکتند.
این تصویر را ببینید:
هفت فلک برای این هفت سیاره درست کرده اند.
شاید لازم باشد در اینجا توقفی کنیم و اشاره ای ب اسرار انفسی این مطالب داشته باشیم.
___________________________
همانطور ک می دانیم انسان و در رأس آن، انسان کامل، جامع است.
حق جلّ و علا کلّ اسماء الهیه ی خویش را ب انسان عطا فرمود؛ برای همین جامع است و مظهر جمیع صفات الهی.
آنهم ب این لحاظ ک دارای عوالم سه گانه ی طبیعت، مثال و عقل است بطور جامع.
بطور خیلی خلاصه عرض می کنم انسان ب لحاظ نوع خلقتش از جامعیت برخوردار است فلذا محور گردش عالم شده است. و منظور از انسان، در حقیقت انسان کامل است.
حال اگر بخواهیم این معارف انفسی را با معارف آفاقی ارض و سماوات تطبیق دهیم،
ارض و سماوات بطور کل، می شود انسان کامل. یعنی انسانی ک هم عوالم مادون دارد هم عوالم مافوق.
ارض، عوالم مادون است و سماوات عوالم مافوق.
چه آنچه ما فی الأرض » هستند و چه آنچه ما فی السماوات » اند؛ همه در تسخیر انسان اند.
همانطور ک اگر وجه بشری و طبیعی انسان نبود، وجه و ملکوتی اش رخ نشان نمی داد و ظرف ظهور پیدا نمی کرد، اگر ارض نبود، سماوات هم ظهوری نداشتند.
همانطور ک ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا تو نانی ب کف آری و ب غفلت نخوری،
تمام عوالم مافوق در خدمت عوالم مادون انسان اند تا ب تعالی و رشد و هدایت حقیقی نائل آید.
این یک نکته بود.
نکته ی بعد این که:
تمام موجودات عالم هستی ظهورات اسماء الله اند.
هر موجودی مظهر اسمی است.
بطور کل عالم، یعنی اسم؛ یعنی اسماء الله.
همانطور ک در دعاها بطور فراوان از این اسماء یاد شده و نقش آنها در عالم هستی بیان شده است ک جهت اختصار مطلب، از آنها می گذریم.
پس می توان گفت عالم هستی با اسم اداره می شود. یک اسم جامع و اسم اعظم ک تمامی اسماء تحت تدبیر و مُلکیت او هستند.
و ب تعبیر دیگر می توان گفت:
عالم هستی از نقطه ایجاد شد؛ یک نقطه ک تکثر یافت و نقطه ها شد؛ نقطه ها ب هم تزویج یافته و تشکیل حرف و حروف دادند و حروف با هم تزویج یافته تشکیل کلمه دادند و کلمات با زوجیت یکدیگر، تشکیل جملات دادند و الی آخر. تا عالم هستی شکل گرفت.
پس این نقطه را از نظر دور نداریم. ک آن نقطه ی واحد در تمام حروف و اعداد جاری و ساری است و وجود دارد و در کار است.
نتیجه اینکه:
ارض، انباشته از اسماء است ک هریک مأمور ب امری هستند و مدبّر امور.
و نیز سماوات نیز انباشته از اسماء اند ک هرکدام نقشی دارند و اثری.
حال بر می گردیم ب منظومه ی شمسی.
___________________________________
گفتیم ک زمین ثابت است، یک فلک.
آب و هوا و آتش ک سه فلک اند هم ثابت اند با زمین می شوند چهار فلک.
این مجموعه را می گویند مادون فلک قمر.
زمین و آب و هوا و نار چون در دل قمر نهفته اند، آنها را با فلک ماه جمع کرده اند. یعنی در حقیقت زمین و آب و هوا و نار و قمر یک فلک اند. این هم برای خود حرفی دارد و سرّی؛ چون تحت تأثیر قمرند.
با این توصیف هفت کوکب سیار عبارتند از:
قمر و عطارد و زهره، شمس و مریخ و مشتری و زحل
اینها همه می شوند هفت فلک.
__________________________________
خب، بالاتر ک رفتیم، محیط بر این هفت فلک سیار، فلک هشتم است ک ستارگان ثوابت هستند.
ستارگان ثوابت، مجموعه ستارگانی هستند ک در عین حال ک هرکدام، ب گونه ای در کنار هم جمع اند ک از دور، تصویری را تداعی می کنند، همه با هم فلک هشتم را تشکیل داده اند. ک ب آنها صور فلکی هم گفته می شود.
تصاویر زیر را ببینید:
همانطور ک در این تصویر می بینید این صور فلکی، دایره ای تشکیل داده اند ک آن را منطقة البروج» می نامند. {وَ السّماء ذات البروج}.
یعنی محدوده ی برجها. برج حمل (برج فروردین )، برج ثور ( برج اردیبهشت )، برج جوزا ( خرداد )، برج سرطان ( تیر )، برج اسد (مرداد)، برج سنبله (شهریور)، برج میزان (مهر)، برج عقرب (آبان)، برج قوس (آذر)، برج جَدی (دی)، برج دلو (بهمن)، برج حوت (ماهی)
همانطور ک در این تصویر می بینید، کل این دایره را، ک مجموع کره ی جسمانی است، جسم کل می گویند.
بر فراز این جسم کل، و این دایره، آسمانی است ک در شب، سیاه و در روز، آبی دیده می شود.
آسمان، محیط بر این جسم کل است.
این جسم کل، از مشرق ب مغرب دور می زند. البته این مشرق و مغرب، از دید انسان هیوی است،
در علم هیئت. وگرنه عرفا ک معتقدند عالم لایتناهی است، پس مشرق و مغربی متصور نیست.
حال،
خط استوا را همه می دانیم. خطی ک از مرکز، زمین را ب دو قسم تقسیم کند، قسمت شمالی و قسمت جنوبی کره زمین.
ب موازات خط استوا ک آنرا دایره ی استوای ارضی » می گویند،
دایره ی استوای سماوی» هست؛ یا ب عبارتی، خط استوای آسمانی ک آنرا معدّل النهار » می نامند.
در تصویر بالا کاملا مشخص است: Celestial Equator
دایره ی استوای سماوی، یا معدل النهار، بزرگترین دایره ی این کره ی سماوی است. اگر دایره ی استوای سماوی یا همان معدل النهار را کوچک کنیم بیاوریم دور زمین، می شود خط استوای ارضی.
صورتی در زیر دارد (خط استوای ارضی)
آنچه در بالاستی ( خط استوای سماوی )
در این تصویر ب خوبی مشخص است ک خط استوای سماوی (Celestial Equator)
دایره ی عظیمه ی معدل النهار،
و دایره ی منطقة البروج (سطح آبی رنگ Ecliptic)
چه موقعیتی نسبت ب یکدیگر دارند.
این دو دایره، یعنی دایره استوای سماوی یا همان معدل النهار و دایره ی منطقة البروج، نقش اساسی و حیاتی را در رتق و فتق ایفا می کنند.
همانطور ک در تصویر بالا می بینید این دو دایره از هم فاصله دارند. شما فرض کنید زمانی این دو دایره بر هم منطبق بودند، {کانتا رَتقاً } این حالت انطباق را رتق» می گویند.
زمانی این دو دایره بر هم منطبق بودند و از هم فاصله ای نداشتند.
وقتی این دو دایره بر هم منطبق باشند، ب هم چسبیده باشند و مماس هم قرار بگیرند، در حقیقت خشکی دیگر وجود ندارد و آب همه جا را فرا می گیرد. با هم متحدند، یکی هستند.
در حقیقت حیاتی نخواهد بود بجز حیات مائی.
پس با این وجود، می توان گفت ک موجودات دریایی و آبزی، همچنان حیات خواهند داشت!
تا وقتی ک این دو دایره از هم باز شوند {فَفَتَقناهما} و فتق » بشود.
دقت کنید منطقة البروج در تشکیل ماههای سال نقش دارند. حرکت بطیء و بسیار آهسته ی آن، ک بطور شگفت انگیزی منظم و مدبرانه است، {الساعات و عدد السنین و الحساب} را ب وجود می آورد.
حال وقتی این دو دایره ی عظیمه ی منطقة البروج و معدل النهار با هم منطبق گردند، دیگر شب و روز ب معنای متعارف ارضی معنا نخواهد داشت. چهار فصل برداشته می شود و ماه و سالی هم نخواهد بود.
حضرت وصیّ مولا امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند زمین را، این کره ی خاکی را، آب فرا گرفته بود؛ بعد کم کم آب، رها شده، کم شده، فروکش کرده و خشکی زمین پدیدار شده و در حقیقت همان دحو الأرض » پیش آمده.
و بعد از دحو الارض، خلقت پیش آمده است.
{ وَ الأرض و ما دحاها }
{ وَ إذا الأرضُ مُدَّت }
حال، تصور کنید:
از ازل تا کنون، چه مقدار رتق و فتق ایجاد شده؟
چه دوره هایی از خلقت شکل گرفته و مدام، رتق شده و فتق شده و خلقت ها و عوالم و انسانها، رو ب تکامل، تا بدینجا آمده است؟ ک الان در این دوره از خلقت، وضعیت این دو دایره ی معدل النهار و منطقة البروج در حالتی قرار دارد ک چیزی ب فتق باقی نمانده. یعنی طبق نظر حضرت آقاجان علامه حسن زاده آملی روحی فداه، یکصد و هشتاد و شش هزار سال دیگر این دو دایره بر هم منطبق خواهند شد. و باز خشکی را آب فرا خواهد گرفت و دوباره این دو دایره انفتاح خواهند یافت و دوره ی جدید دیگری رتق خواهد شد.
حال با این اوصاف، ب این روایت هم توجه داشته باشید:
لولا الحُجَّةُ لساختِ الأرض بأهلها »
و تأمل کنید در اینکه در هیچ دوره ای، ارض و خشکی بدون حجت نبوده و نخواهد بود.
و نیز تأمل کنید در اینکه در هر دوره ی فتق، اولین فرد باید انسان کامل باشد ک ب تولد، متکوّن می شود تا انسانهای دیگر ب توالد از او تکوّن پیدا کنند.
در اینجا بسیار سوالات در ذهن ایجاد می شود و حرفهای فراوانی پیش می آید ک اگر خدای تعالی توفیقی عنایت کند، بعدها بدانها خواهیم پرداخت.
________________________________
پس وقتی دو عظیمه ی معدل النهار و منطقة البروج از هم فاصله گرفتند و خشکی زمین گسترش یافت، و زمین دحو » شد، و اولین قسمت خشکی بصورت قبه ای از زمین سر در آورد ب نام مکه، اما نه ک تصور کنید مکه ی فعلی ب این شکل و شمایل. نخیر. بلکه در حقیقت اولین برآمدگی خشکی زمین در این موقعیت و شرایط، همان محدوده ای است ک بعدها حضرت ابراهیم علیه السلام ب امر الهی و با القائات سبّوحی آن محدوده را شناسایی کرد و بیت الله را در آنجا بنا فرمود.
در واقع می توان اینچنین گفت که:
بیت الله الحرام بایستی در همان نقطه ای بنا شود ک اولین نقطه ی ظهور در دحو زمین بوده است.
حال جای تفکر و تأمل دارد ک زمان دقیق دحو الارض این دوره از خلقت، کی بوده است؟ ک حضرت پیامبر صلوات الله و سلامه علیه و آله دقیق روز آنرا تشخیص داد و فرمود بیست و پنجم ماه ذی القعده بوده است!
________________________________
نتیجه اینکه:
طبق این توضیحات
فرمایش آقاجان حضرت علامه حسن زاده آملی روحی فداه اینست ک در آیه ی رتق و فتق:
{ أو لم یر الذین کفروا أن السماوات و الأرض کانتا رتقا ففتقناهما }
منظور از سماوات، این دو دایره ی عظیمه ی معدل النهار و منطقة البروج اند و ارض، خشکی است.
و نیز آن حضرت اعتقاد بر این دارند ک بر این مبنا، چون صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی، و چون عوالم مافوق محیط و مؤثر بر عوالم مادون اند؛ پس چه بسیار رتق و فتق ها ک رخ می دهند و ما انسانها غافلیم.
از آن رتق حقیقی گرفته ک حقیقت وحدت وجودی غیر متناهی صمدی است تا فتق حقیقی ک تفصیل آن وحدت حقیقی وجود است:
همه یار است و نیست غیر از یار (مقام رتق )
واحدی جلوه کرد و شد بسیار ( مقام فتق )
______________________________________
یک نکته ی لطیف و ظریف در آیه ی شریفه ی رتق و فتق است و آن اینکه: دقت کنید حق تعالی می فرماید: { أو لم یر الّذین کفروا } طرف خطاب، کافران هستند!
_________________________________________
در پایان چند کلیپ ضمیمه ی این تقریر می کنم تا مشتاقان حقیقت بتوانند هرچه شهودی تر این حقایق و معارف را ادراک نموده و هرچه بیشتر با اسرار عالم هستی آشنا شوند.
زحمات زیادی برای این مطالب کشیده شد، امید آنکه مرضیّ حق تعالی و مخلَصین درگاهش قرار گیرد و خدمتی ناچیز باشد در جهت نشر حقایق و معارف ناب قرآنی و عرفانی.
________________________________________
کلیپ شماره یک:
{لِتَعلَموا عدد السّنین و الحساب}
دریافت
مدت زمان: 1 دقیقه 2 ثانیه
کلیپ شماره دو:
دریافت
مدت زمان: 1 دقیقه 45 ثانیه
کلیپ شماره سه:
نحوه ی سیر حقیقی کواکب
دریافت
مدت زمان: 4 دقیقه 38 ثانیه
درباره این سایت